SOWA OPAC : KSIĄŻNICA PRUSZKOWSKA im. Henryka Sienkiewicza

Książka

W koszyku

oceń

Przyjaciel / Sigrid Nunez ; z angielskiego przełożyła Dobromiła Jankowska. - Wydanie pierwsze. - Warszawa : Wydawnictwo Pauza, 2019. - 205, [3] strony ; 21 cm.

Autor

Nunez Sigrid. Autor Jankowska Dobromiła. Tłumacz

Gatunek

Powieść amerykańska

Sigrid Nunez – I raz na liście; autorka do tej pory nietłumaczona w Polsce – za powieść „Przyjaciel” otrzymała najbardziej prestiżową nagrodę literacką w Ameryce: National Book Award. W najnowszej książce pisarka twórczo wykorzystała motyw przyjaźni człowieka ze zwierzęciem (konkretnie chodzi o relację kobiety i psa). Główna bohaterka (zarazem narratorka) dostaje pod opiekę doga arlekina po zmarłym bliskim znajomym (nawiasem mówiąc pisarzu). Pies staje się bezpośrednim łącznikiem z mężczyzną i jedynym prawdziwym towarzyszem niedoli. Kobieta łatwo przyzwyczaja się do obecności zwierzęcia. Warto wyróżnić w tym kontekście naprawdę piękne sceny, gdy bohaterka czyta psu na głos. Pisanie o tego typu relacji wiązało się z dużym ryzykiem popadnięcia w banał, czy tani sentymentalizm. Nunez dowiodła jednak swojej dużej klasy pisarskiej. Pod względem formalnym zdecydowała się na przyjęcie formy listu pisanego przez narratorkę właśnie do zmarłego przyjaciela. Powieść stoi na bardzo wysokim poziomie językowym. Zawiera również wiele odniesień do klasyki literackiej. Nunez wprowadza sporo cytatów zarówno z dzieł, jak i wypowiedzi znanych pisarzy. Lektura „Przyjaciela” może więc stanowić też dobrą okazję do odświeżenia wiedzy z historii literatury. Oprawa miękka, klejona. Bardzo polecam.

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Filia nr 8 (Jasna 2)

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 821-3 amer. (1 egz.)

Biblioteka zamknięta z powodu zmiany lokalizacji.

Strefa uwag:

Tytuł oryginału: Friend

Uwaga ogólna

Tytuł oryginału: The friend.

Uwaga dotycząca nagrody

National Book Award w 2018 roku

Recenzje:

Nunez napisała książkę, w której próbuje opowiedzieć historię godzenia się ze stratą i zapisać etapy przepracowywania żałoby. Pomysł na opowieść jest prosty. Bohaterka, której nie poznajmy z imienia, wraz z nagłym odejściem najbliższego przyjaciela, niespodziewanie dziedziczy jego psa – pokaźnych gabarytów doga niemieckiego. Sama natomiast pochłonięta jest literaturą, którą tworzy, i o której mówi w akademii.
Literatura służy Nunez do odpowiedzi na pytanie, (...) co sprawia, że warto żyć? Jej powieść jest pochwałą trudu istnienia poświęconego artystycznym powołaniom. To powieść o trudzie pisania, które nadaje pozory sensu chybotliwej rzeczywistości. O nieuchronnym zbliżaniu się do kresu. „Nie da się wytłumaczyć śmierci”. Starzeniu się, na które trudno się zgodzić. I chorobliwym poczuciu fiaska podejmowanych życiowych decyzji. O wyboistej artystycznej drodze, przynoszącej więcej zwątpień aniżeli pociechy. O ciągłej próbie osiągnięcia wolności od przywiązania.
Pisarka opowiada o życiu w słowach, w których szuka się dla siebie miejsc i oparć. O powołaniu pisarskim, za które nieodwołalnie płaci się cenę. To fragmenty o tym jak odpędzać zwątpienia, szukać sensu w małych rzeczach, radzić sobie z coraz bardziej napierającą melancholią. Książka o samotności, która próbuje zachować swoją integralność i nie popaść przy tym w beznadzieję. To rzecz o duchowej niezależności, o nadawaniu skończonej ludzkiej egzystencji formy maksymalnie otwartej. O życiu poszukującym sensu poza nim samym. O własnych skomplikowanych myślach, w których można stracić orientację i pogubić kierunki. O tym, że pisanie, pomimo ogromnego wysiłku jakiego się od piszącego domaga, nie ukoi smutku. „To, za czym tęsknimy – co tracimy i co opłakujemy – właśnie to czyni nas ludźmi, którymi w głębi duszy naprawdę jesteśmy. Nie wspominając o tym, czego w żuciu pragnęliśmy, lecz nigdy nie mieliśmy”.
To również powieść o coraz bardziej miałkiej rzeczywistości, osuwającej się w banał. O czasach grafomańskich, w których przyszło nam żyć, dyskutować i spierać się. O rynku dyktującym nasze potrzeby. O tym, że coraz bliżej nam do totalnego odhumanizowania. „Myślę jednak, ze dzień, w którym nie będziemy już czuć, to będzie potworny dzień dla każdego żyjącego stworzenia, później zaś jeszcze szybciej pogrążymy się w przemocy i barbarzyństwie”. Rzecz o tym, że sztuka – niestety – ma coraz mniejszy wpływ na społeczeństwo, a poprawność polityczna sabotuje wolność twórczych poszukiwań i zasadza się na niezależność artysty.