Pierwsza u nas książka francuskiego autora piszącego dla dorosłych i młodzieży, z zawodu nauczyciela, to pierwszy tom trylogii antyutopijnej fantasy przygodowej. Jej nastoletni narrator (Méto) wraz z 63. innymi chłopakami – nigdy nie bywa ich mniej ani więcej – mieszka w ogromnym, skomplikowanym architektonicznie i hermetycznie zamkniętym Domu na wyspie, nie znając, podobnie jak pozostali, swojego wieku, prawdziwego imienia, przeszłości ani przyszłości; każdy, kto przekroczy wyznaczoną granicę wzrostu lub wagi, po prostu znika. Reszta, pod nadzorem strażników, których nie wolno im zobaczyć, okaleczonych nauczycieli i bezdusznych opiekunów zwanych Cezarami, żyje poddana ostrej dyscyplinie i wręcz tresurze wyrabiającej bezwzględne posłuszeństwo, siłę i sprawność fizyczną, odporność na ból i obojętność na los innych, w atmosferze nieustannej inwigilacji. Narrator, należący do nielicznych niepokornych, często karany za ciekawość i empatię, zamierza, nim nadejdzie bliski już czas jego zniknięcia, dowiedzieć się, co go czeka i jakiej wiedzy o otaczającej Dom rzeczywistości strzegą nadzorcy, a stopniowo zdobywane informacje doprowadzą go do grona spiskowców i postawią niemal na czele buntu przeciwko systemowi. Przekona się też, że wolność łatwo przeradza się w anarchię, a jej obrona wymaga ofiar. Oblężeni buntownicy muszą zdobyć wsparcie, a on znajdzie się w składzie ekspedycji wyruszającej po pomoc. Autor bardzo oszczędnymi środkami wyrazu kreuje brutalny, pełen przemocy świat, tym sugestywniejszy, im więcej dystansu ma do niego sympatyczny narrator, sporo uwagi poświęcając też budowaniu planu psychologicznego i problemom moralno-etycznym. Jest to lektura dla czytelnika ambitniejszego, który w powieści poszukuje nie tylko przygodowej fabuły, ale i warstwy refleksyjnej.