Wydana pod wspólnym pseudonimem współczesna młodzieżowa powieść psychologiczno-obyczajowa z wątkiem magicznym, to debiut literacki aktorki Olgi Sawickiej i druga na naszej liście książka dramatopisarki i scenarzystki Dany Łukasińskiej („Piąta pora roku” p 13/06), a autorki podjęły w niej temat dzieci z problemami. Trzynastoletnia główna bohaterka (Lena), jako niemowlę porzucona w kołysce życia i mająca za sobą już pięć nieudanych adopcji, wyrobiła w sobie mechanizmy obronne nieufności, dystansu i nieprzywiązywania się do nikogo i niczego. Kiedy trafia do szóstej rodziny (Wandy i Romana), jest pewna, że i tu nie pobędzie długo, więc w oczekiwaniu na nieuchronne odrzucenie z premedytacją prowokuje opiekunów swoim zachowaniem, chcąc je przyspieszyć. Musi upłynąć wiele czasu, zanim zrozumie, że znalazła się w prawdziwej oazie dobra, ciepła i bezwarunkowej, choć nie bezkrytycznej, miłości ofiarowanej już wcześniej także pięciorgu innym niechcianym, niepotrzebnym „problemowym” (z ADHD, autyzmem, bulimią, głębokim niedowidzeniem, chorobliwą otyłością) tworzącym bardzo piękną w swojej zwichrowanej oryginalności „podstawową komórkę społeczną”. A jeszcze więcej, zanim zechce spojrzeć poza koniec własnego nosa i obolałą psyche, zauważyć, że nie tylko ona na za sobą traumatyczne doświadczenia i odkryć satysfakcję płynącą z bycia komuś potrzebną. Pomogą jej w tym przedmioty, z którymi nastolatka porozumiewa się znacznie lepiej niż z ludźmi, i Oro, niewidzialny dla innych zagadkowy lokator jej szafy – chłopak stanowiący dopełnienie osobowości bohaterki i jej głos sumienia.

Autorkom udało się w ciekawy, krzepiąco ciepły i lekko żartobliwy zarazem, ale nieprzesadnie uproszczony sposób pokazać trudny proces otwierania się na świat dziecka skrzywdzonego, dobrze też sobie radzą z warstwą językową i dialogami, chociaż ich debiut w dłuższej formie prozatorskiej nie jest wolny od niedociągnięć konstrukcyjnych (m.in. nielogicznego i nieuzasadnionego fabularnie przemieszania czasów w narracji) i prześlizgiwania się po schematach myślowych. Jednak powieść powinna znaleźć uznanie czytelników.