Drugi tom podejmującego w humorystycznej formie temat lęków i fobii cyklu thrillerów dla młodszych nastolatków, z mottem „Każdy się czegoś boi”. Czworo o rok już starszych bohaterów (Angielka Madeleine Masterson) i jej rówieśnicy z Ameryki: Lulu Punchalower, Theo Bartholomew i Garrison Feldman) leczonych z lęku przed owadami, ciasnymi pomieszczeniami bez okien, śmiercią i wodą, ponownie przybywa do osobliwej instytucji edukacyjno-wychowawczej prowadzonej przez rozpadającą się ze starości i absolutnie nieprzewidywalną dyrektorkę przy pomocy równie wiekowego i ułomnego służącego do wszystkiego, aby dokończyć terapię. Oczywiście, po dotychczasowych doświadczeniach, woleliby tego uniknąć, demonstrując przed sobą i otoczeniem znakomitą kondycję psychiczną, ale zarejestrowane przez wywiad Szkoły Strachu fakty świadczą przeciwko nim. Zaczynają więc kolejny letni program, od pierwszej chwili marząc o wyjeździe i nieustannie irytując siebie nawzajem, dodatkowo doprowadzani do szału przez nową uczennicę (Hyacinthę Hicklebee-Riyatulle) cierpiącą na paniczny lęk przed samotnością i zdecydowanie nadaktywną towarzysko. Kiedy jednak dowiadują się, że szkoła niebawem może zostać zlikwidowana, gotowi są zmierzyć się ze wszystkimi dotychczasowymi i paroma nowymi fobiami, zakopać topory wojenne i wspólnie przeprowadzić misję ratunkową, zrozumiawszy, że tylko tu mogą naprawdę skutecznie uporać się ze swoimi problemami. Sympatyczna, sprawnie i lekko napisana, chociaż dokładnie powielająca schemat konstrukcyjny poprzedniego tomu, nasycona groteskowo-satyrycznym i czarnym humorem przypominającym Ardagha i Snicketa oraz turpizmem spod znaku Kapitana Majrtasa opowieść o zmaganiach z samym sobą i dojrzewaniu prawdziwej przyjaźni w ekstremalnych warunkach, dla amatorów „strasznych książek” na wesoło znających tom pierwszy.