Autora dotychczas znamy z publikacji "Poczet królów i książąt polskich w anegdocie" (p 3/98). Jako pisarz dla dzieci sprawdza się słabiej niż w roli dokumentalisty-gawędziarza. We wstępie do tej książki pisze, że jest ona o jego córce Mai. I jeśli tak jest istotnie, to nietypowa osobowość bohaterki lub też jej kreacja sprawia, że trudno znaleźć adresata dla opowieści o niej. Dziewczynka w wieku przedszkolnym, mieszkająca w małej mazurskiej wsi (Reszki, w okolicach Ostródy), w warstwie fabularnej wprawdzie często zachowuje się jak na małe dziecko przystało - próbuje dostać się na pole, wierząc, że tam dojrzeje równie szybko jak wysiewane właśnie zboże, wpada do sadzawki, wymyśla głupie zabawy, miewa nie zawsze miłe przygody, kiedy stara się pomagać dorosłym w gospodarstwie - ale w narracyjnej jest zaskakujaco dorosła. Trochę filozofuje o starości i umieraniu, całkiem dojrzale ocenia postepowanie dorosłych, nieźle posługuje się abstrakcyjnymi związkami frazeologicznymi i używa trudnych wyrazów (np. procedowanie, które zna z telewizji, chociaż podobno wolno jej oglądać tylko dobranocki). Najwyraźniej autor nie panuje nad pogodzeniem fikcji z rzeczywistością, nawet tą wykreowaną. Jednocześnie wiele jest w tej opowieści ciepła, wrażliwości na potrzeby i uczucia drugiego człowieka (bohaterka jako jedyna we wsi szuka pieniędzy na leczenie sparaliżowanej sąsiadki, świadomie stara się nie urazić godności znacznie uboższego kolegi, bardzo przeżywa chorobę ukochanego dziadka) nietypowej dla mieszkańców wsi wyartykułowanej miłości do przyrody i dowcipu.

Czytelnicy bliscy wiekiem bohaterce mogą nie odebrać niczego poza schematem fabuły, a tych, którzy potrafiliby docenić niebanalny stosunek bohaterki do otaczającego ją świata może zniechęcić właśnie jej wiek. A zatem powstała kolejna satyryczno-liryczna książka o dzieciach nie dla dzieci na średnim poziomie literackim.