W połowie XVII wieku stosunki polsko-kozackie były mocno zaognione. Po wielkim zwycięstwie wojsk króla Jana Kazimierza pod Beresteczkiem w czerwcu 1651 r. Polacy ponieśli klęskę w bitwie z wojskami kozacko-tatarskimi pod Batohem. Rządy swe, formalnie tymczasowe, Wyhowski rozpoczął nieszczególnie. Po zgonie Chmielnickiego. W 1658 roku Rzeczpospolita podjęła rozmowy z Kozakami. Także Kozacy, w obliczu nowej wojny z Rosją dążyli do ugody Rzeczypospolitą. Wyhowski starał się zachować w tajemnicy przed Kremlem fakt podpisania porozumienia z Polakami. Wiosną 1659 r. wojska Rosyjskie weszły na Ukrainę. Początkowo Wyhowski odnosił sukcesy. Na czele wojsk kozacko-tatarsko-polskich pokonał wojska carskie w bitwie pod Konotopem. Zwycięstwo to do dziś traktowane jest jako największy triumf Ukrainy nad Rosją. Wyhowski zginął rozstrzelany przez Polaków za domniemaną zdradę stanu w Korsuniu w 1664 roku - bez sądu i śledztwa. Stało się to bezprawnie - senatora Rzeczypospolitej nie można było sądzić bez zgody króla i izby wyższej. Nie wiadomo, gdzie został pochowany. Losy Ukrainy rozstrzygnął rozejm w Andruszowie zawarty w 1667 r. Ziemie Ukrainy zostały podzielone między Rzeczpospolitą a Rosję. Omawiana publikacja, jest spopularyzowaną monografią hetmana Wyhowskiego. Książka bez wątpienia historyczna i dokładnie napisana. Jednak przez swoją szczegółowość, sprawiająca wiele trudu w odbiorze czytelnikowi, który nie zna historii Polsko-Ukraiński-Rosyjskiej. Autor w tej książce nawiązuje do wydarzeń znanych z „Ogniem i mieczem” Sienkiewicza, akcja jest stonowana, narracja sceniczna. Książka godna uwagi.