Pierwsza u nas książka fińskiej autorki (w dotychczasowym dorobku ma cztery, w tym trzy dla młodzieży) nominowana w 2005 r. do najważniejszej nagrody literackiej w kategorii książek dla dzieci i młodzieży (Finlandia Junior) to jeszcze jedna przejmująca opowieść o życiu wywróconym do góry nogami i domu pogrążającym się w chaosie po tragicznej śmierci matki. Rodzina szesnastoletniej bohaterki (Emmy) i jej o pięć lat młodszej siostry (Sanni) właściwie rozpadła się już dawno, po rozwodzie rodziców – zapracowana matka nie miała dla nich zbyt wiele czasu i bywała drażliwa, a ojciec często odwoływał przyznane mu weekendowe wizyty dziewczynek. Teraz jednak zmieniło się wszystko – musiały przeprowadzić się do innej miejscowości, zmienić szkołę, a ojciec zupełnie nie radzi sobie z dbaniem o dom i córki, chociaż im to obiecał, i prawie nigdy nie ma go w domu. Osamotnione dziewczyny zamykają się w sobie, a ponieważ nikt nie pomaga im przeżyć żałoby, próbują zrobić to po swojemu, wypierając z pamięci smutek i tęsknotę, uciekając, starsza w doskonalenie ukochanej jazdy konnej (i w ogóle perfekcjonizm), młodsza w świat Internetu, a jednocześnie nie mogąc się pogodzić z tym, że życie wokół toczy się tak, jakby nic się nie stało, nie potrafią się też porozumieć i nie radzą sobie z banalnymi problemami codzienności. Przełom nastąpi, gdy młodsza z sióstr, która nie znalazła akceptacji w nowym środowisku, padnie ofiarą pobicia, starsza zrozumie, że bardzo kocha siostrę, ale nie zdoła zastąpić jej matki, a ojciec postanowi wreszcie dorosnąć. Wrażenie dramatyzmu potęguje konstrukcja książki, właściwie afabularna, złożona z oderwanych scen, obrazów, snów i czasami nieporadnie werbalizowanych stanów emocjonalnych bohaterki.

Dobrze napisana, bardzo dojrzała psychologicznie i mocno osadzona w fińskich realiach powieść z sugestywnie i wiarygodnie przedstawionymi rozterkami duchowymi i nastrojami bohaterki, i mądrymi wnioskami. Polecam.