Pierwsza u nas książka absolwentki wiedzy o teatrze w Akademii Teatralnej w Warszawie i filologii polskiej na Uniwersytecie Gdańskim to napisana w wygodnej konwencji dziennika nietypowej, rozsądnej nastolatki porcja obserwacji współczesnej młodzieży i publicystyki. Tytułowa bohaterka (Joanna zwana Jośką) zaczyna prowadzić swoje zapiski pierwszego dnia nauki w klasie maturalnej i kończy ostatniego przed egzaminami, a w tym czasie spotyka się z całym katalogiem problemów nękających dorastające pokolenie. Ze zrozumieniem przyjmuje do wiadomości ponowne małżeństwa rozwiedzionych rodziców, przeżywa platoniczne zauroczenie atrakcyjnym chłopakiem i przeobrażenie wieloletniej przyjaźni z kumplem w krótkotrwałą miłość zakończoną zdradą. Ze zgrozą przygląda się alkoholowym ekscesom koleżanek i dowiaduje się ilu jej rówieśników miało lub ma kontakt z narkotykami. Poznaje też różne rodzaje domowego piekła rówieśników (zarówno pustki emocjonalnej w bogactwie, jak i patologicznej rodziny alkoholika), dowiaduje się o ciąży jednej ze swoich przyjaciółek (głoszącej równie rozsądne poglądy na życie, a jednak…) i pilnuje drugiej, potencjalnej ofiary gwałtu. A sama, jako laureatka kolejnych etapów olimpiady polonistycznej, doświadcza bezinteresownej zawiści klasowych miernot. Przeżywa momenty zwątpienia i nadziei, poczucia winy i krzywdy, przygnębienia i radości, a wszystkie zdarzenia i refleksje stara się uporządkować i zrozumieć, czy i dlaczego różni się od swoich rówieśników. Literacko książka jest najwyżej średnia, psychologicznie również, ale podejmowane tematy (chociaż mocno już wyekspolatowane) prawdopodobnie zainteresują czytelników. Według uznania.