„Monografia grzechów,” osobiste, notowane na gorąco dzienniki pisarki z lat 1978-1989, to przede wszystkim zapis codziennego życia i czasów, od których ucieczką bywała właśnie prywatność lub sztuka. Jak Kofta pisze: „moja mała historia, życie codzienne pisarki, jej męża i syna, krewnych, przyjaciół, znajomych i wrogów, życie w ciekawych czasach przełomów”. Mamy tu więc zarejestrowane wydarzenia osobiste - prozatorski debiut w 1978 roku i kolejne etapy rozwoju twórczego, śmierć siostry, odejście Jonasza Kofty, spotkania z rozmaitymi ludźmi, problemy bardzo prywatne matki, żony, przyjaciółki. Wpisane w kontekst czasów, a więc ówczesne wydarzenia polityczne, decydujące o kształcie tej dramatycznej dekady. „Monografia grzechów” staje się także obrazem życia warszawskiej inteligencji: związanego z "Czytelnikiem" środowiska literackiego i uniwersyteckiego, ludzi opozycji. Krystynie Kofcie udaje się uratować od zapomnienia czas materialnej nędzy i codziennych upokarzających zmagań z rzeczywistością. Jej zapiski rejestrują także intelektualny klimat epoki, tworzony przez wydawane wtedy i zdobywane z trudem dzieła europejskich prozaików i dramaturgów, przenikające mimo wszystko światowe kino, twórczość niezależną, ale też powszechnie znienawidzone media. Czytelnicy z pokolenia pisarki odnajdą tu echa własnych doświadczeń, dla czytelników młodszych „Monografia” z pewnością będzie interesującym świadectwem epoki. Ale „Monografia grzechów” jest nie tylko dokumentem czasów: to także literacki wizerunek Krystyny Kofty, jej opowieść o stawaniu się pisarką oglądany od tzw. kuchni. Ilustrowany zresztą jej rysunkami, niekiedy bardzo zabawnymi. Polecam dla wielbicieli talentu Kofty. Książka bardzo ładnie wydana.