Pierwsza u nas książka włoskiej autorki to kolejna zaliczana przez wydawnictwo do serii „Książki z duszą” (znalazły się w niej „Ernest i tajemnicze listy” p 8/06, „Dom ośmiu tajemnic” p 11/06, „Kira-kira” p 20/06 oraz „Morze ciche” i „Księga labiryntu” z tego przeglądu). I podobnie jak poprzednie jest opowieścią o odkrywaniu sensu życia, niezwykłości zwyczajnego dnia codziennego, dojrzewaniu i przemijaniu. We wspomnieniach jedenastoletniego obecnie narratora (Antosia) przewijają się wydarzenia z wczesnego dzieciństwa i postacie ukochanych (w przeciwieństwie do mieszkających po sąsiedzku rodziców ojca) dziadków ze strony matki, czyli dziadka i babci ze wsi. To od nich czterolatek, a potem coraz starszy chłopiec uczył się życia blisko natury i poszanowania jej praw, ale też wielkiej miłości, fantazji i akceptacji drugiego człowieka, oni pokazali chłopcu, jak można pogodzić się ze śmiercią najbliższej osoby, która żyje, dopóki ktoś ją kocha i jak w prosty sposób można uszczęśliwiać innych. W zwyczajnym, codziennym życiu – tak różnym od miejskiego pośpiechu – gdzie było miejsce na wspinanie się na ukochane drzewo czereśni, zabawę w wodzie, ale też troskę o wszystko co żyje, drobne radości i chwile smutku, kryła się również odrobina dobrej magii z pogranicza jawy i snu, czerpana z przyrody. I magia przyrody, której obrona kosztowała życie dziadka walczącego o zachowanie ogrodu przeznaczonego pod budowę drogi, zjednoczy po jego śmierci rodziców chłopca – o krok przed rozwodem. Napisana wyrafinowanie prostym językiem wrażliwego dziecka refleksyjna opowieść o niezwykłej zwyczajności, przemijaniu i ciągłości tradycji rodzinnej – z wątłą akcją i ogromnym ładunkiem pozytywnych emocji i przemyśleń – adresowana jest do bardziej wyrobionych młodych czytelników.