Kolejny tom prywatnej korespondencji pisarza (poprzednio drugi tom listów Anny i Jarosława na p 24/12). Listy tu zawarte mają nieco inny charakter niż pozostała korespondencja Iwaszkiewicza ze względu na zdecydowaną, zwłaszcza w pierwszym okresie, asymetrię kulturową i intelektualną adresatów, odzwierciedlają kolejne etapy niełatwych relacji wychowawcy i podopiecznego – przygarniętego do Stawiska w lutym 1947 r. osieroconego w czasie wojny nastolatka z najbiedniejszego rejonu robotniczej Woli. Początkowo przejęty swoją rolą głównego opiekuna pisarz stara się, jak troskliwy i wspierający ojciec, wprowadzić chłopca w nowe środowisko, pokierować jego rozwojem, nadać mu szlif, otrzymując listy wzruszająco nieporadne, a gdy podopieczny odbywa obowiązkową służbę wojskową, podtrzymuje go na duchu i koi tęsknotę, pisząc o tym, co się dzieje w domu i rodzinie, wrażeniach z podróży, własnym samopoczuciu – i po raz pierwszy musi się zmierzyć z roszczeniową postawą Wiesia oczekującego swojego udziału w splendorach. Stopniowo w obu korespondentach narasta rozczarowanie – Kępiński nie jest w stanie spełnić intelektualnych aspiracji opiekuna, decyduje się na nieaprobowane przez niego małżeństwo, sam zaś ma żal o zbyt małe wsparcie finansowe i za mocną pozycję Szymona Piotrowskiego, sekretarza Iwaszkiewicza – i ich drogi zaczynają się rozchodzić. Ciekawa lektura, która poszerzy wiedzę zainteresowanych biografią pisarza o paletę emocji związanych z realizowaniem się w roli przybranego ojca i kunszt pisania do mniej wyrobionego adresata. Pozycja opracowana fachowo pod względem naukowym – zawiera wyczerpujące przypisy oraz indeks.