Pierwsza na naszej liście książka ukrywającej się pod pseudonimem grupy hiszpańskich autorów (są wśród nich pisarze oraz ilustrator) to skierowana do młodszych czytelników pozycja łącząca klasyczną narrację i formę komiksową przypominająca w tym np. „Dziennik cwaniaczka”. Główny bohater to pochodzący z fikcyjnego miasteczka Minipolis w fikcyjnym kraju Maksipolis siedmiolatek (Elvis Riboldi), który uwielbia metalowy zespół AC/DC, ma wiernego przyjaciela – genialnego Pakistańczyka (Borys), a z powodu energii, która go rozpiera, nieustannie przysparza wszystkim wokół rozmaitych kłopotów – chłopiec uprawia surfing w wannie, powoduje wybuch w szkolnym laboratorium, niszczy grządki w ogródku sąsiada, bije się z kolegami, kasuje z komputera oceny wszystkich uczniów, niszczy szkolne mienie i rzeczy kolegów; w dodatku jest rozkojarzony i o wszystkim zapomina. Gdy seria kolejnych wyczynów – ucieczka z domu, zawieszenie w prawach ucznia i pożar wywołany w domu antypatycznego lokalnego bogacza (pan Pinkerton; jego syn, Junior, to nemezis Elvisa) doprowadzają rodziców do poczucia winy, ich sąsiad, sympatyczny hipis na emeryturze (pan Lugosi) wpada na pomysł, by zawieźć Elvisa do znajomego neuropsychiatry (doktor Art Higgins). Lekarz odkrywa, że chłopiec ma ADHD i proponuje terapię, obejmującą nie tylko starania ze strony pacjenta, ale również jego otoczenia, które musi go zaakceptować. Autorzy w dynamicznej, chwilami na kreskówkowy sposób przerysowanej fabule wykorzystującej rozmaite typy humoru – od slapsticku i skatologii, przez parodię popkulturowych ikon, na absurdalnych żartach w typie Monty Phytona kończąc – niejako przy okazji przemycają terapeutyczne przesłanie i pochwałę prawdziwej przyjaźni. Narrację współtworzą zabawne, świetnie narysowane komiksowe wstawki i ilustracje. Polecam, zwłaszcza dzieciom i rodzicom zmagającym się z ADHD.