Nowa książka znanej tłumaczki i adaptatorki literatury dziecięco-młodzieżowej, próbującej też sił w pisarstwie (poprzednio „Jak dwa łyse konie, czyli Bartek i Darek” p 7/13) to jeszcze jedna lektura humorystyczno-obyczajowa z nurtu wyraźnie „postmikołajkowego” – nawet z odpowiednimi postaciami: klasowego żarłoka, ofermy, przemądrzalca, niezbyt bystrych dorosłych itp. – opowiadająca o domowych i szkolnych perypetiach rezolutnego dziewięciolatka (Beniamina) dowodzącego, że akcje wychowawcze jego postępowej, dbającej o wszechstronny, edukacyjny i kulturowy rozwój potomstwa mamy czasami przynoszą więcej szkody niż pożytku, innym dorosłym też zdarza się popełniać błędy, a w ogóle życie dziecka to pasmo pechowych zbiegów okoliczności, źle odczytywanych dobrych intencji i nieustannego kombinowania, jak mimo przeszkód zrealizować to, na co ma się największą ochotę. Piętrową katastrofą z odrobiną światełka w tunelu okazuje się klasowe wyjście do kina (po potężnym spóźnieniu na seans i sąsiedztwie największej gaduły świata na sali kumplom udało się wymknąć na popcorn), ukulturalniająca wizyta w teatrze to wątpliwa przyjemność oglądania wyjątkowej chałtury, roztargnienie nauczycielki przyczynia się do komplikacji w odrabianiu pracy domowej, rodzina nie wpada w zachwyt, odnajdując starannie ukrywane przez niejadka drugie śniadania z kilku miesięcy, a konkursy (nawet na najpiękniejszy lampion adwentowy) rzadko bywają naprawdę uczciwe także za sprawą dorosłych. Na szczęście jednak sa na świecie i prawdziwi przyjaciele… Nieodkrywcza, umiarkowanie zabawna i pozbawiona charakterystycznej dla pierwowzoru finezji dowcipu, poprawna konstrukcyjnie i stylistycznie lektura z lekko przewrotnym przesłaniem dla czytelników, którym nie znudził się gatunek.