Najnowsza książka tego autora, współtwórcy popularnych programów telewizyjnych, z wykształcenia pedagoga (poprzednio „Zenek i mrówki” p 11/11, „Afera smoka Nudożera” p 22/1)) to kolejna z bardzo ostatnio obszernego wyboru lektur ukazujących w nowej konwencji (nie przygodowo-hurapatriotycznej) wojnę widzianą oczami dzieci. Zbeletryzowane wspomnienia matki autora, Krystyny, dziesięcioletniej we wrześniu 1939 r. córki oficera pracującego w Ministerstwie Spraw Wojskowych, opisują wojenną codzienność jej najbliższych jako ciąg zmagań o prowadzenie jak najnormalniejszego życia w nienormalnych warunkach. A przechodząca przyspieszony kurs dorastania narratorka nie uważa za nic nadzwyczajnego, że w zasobnym przed wojną domu teraz wszyscy muszą pracować, żadne okoliczności nie zwalniają od nauki, jeśli trzeba, należy udzielić schronienia obcym i w wielu sprawach zachowanie tajemnicy decyduje o życiu. O wydarzeniach traumatycznych (nadchodzących informacjach o aresztowaniu krewnych i przyjaciół, śmierci próbującego uciec z Pawiaka nastoletniego sąsiada, własnym przerażeniu na widok najbliższych ustawianych do niedoszłej na szczęście egzekucji ulicznej czy emocjach towarzyszących powstaniu w nieodległym getcie) narratorka opowiada w sposób bardzo oszczędny, wspominając też o chwilach względnie beztroskiej zabawy, spacerach, zdobywanych niekiedy smakołykach i paru przeraźliwie głupich pomysłach, które próbowała zrealizować z przyjaciółkami, a o udziale w konspiracji i powstaniu mówi bez patosu. Autor wyraźnie stara się, aby atmosfera grozy wojennej była obecna w opowieści, ale nie przytłaczała czytelnika, nie osiągnął więc tej siły emocjonalnej, co Joanna Rudniańska w „XY” czy Dorota Combrzyńska-Nogala w „Bezsenność Julki”, nie wspominając o „Dymie”, ale może warto włączyć do księgozbioru.