Najnowsza książka autorki kojarzonej głównie z cyklem opowiadań o Basi (ostatnio cztery tomiki podcyklu „Basia, Franek i…” na p 7/13) to zbiór układających się w całość fabularną dziewięciu wpisujących się w nurt „magia zaczyna się w domu” opowiadań o narodzinach niezwykłej przyjaźni łączącej wnuka (starszego przedszkolaka, może zerówkowicza lub pierwszoklasistę Rysia) i jego dziadka (Franciszka, dla chłopca niewiarygodnie wprost starego, a w rzeczywistości starszego lecz mocno schorowanego, zmęczonego i wycofanego). Obydwu rytualne rodzinne spotkania wydają się katorgą, dopóki pewnego dnia nie zostaną sami i nie zaczną rozmawiać, odkrywając, że więcej ich łączy niż dzieli. A łączy ich głównie imponująca wyobraźnia, dzięki której dziadek może bardzo plastycznie ( i magicznie) przekazać wnukowi wiele prawd o życiu – o przemijaniu, zaletach, ale i wadach wyścigu z czasem, poczuciu obowiązku, umiejętności prawdziwego słuchania – i niemal równie wiele się dowiedzieć, gdy chłopiec zadaje zaskakujące dziecięcą logiką pytania i podsuwa nadzwyczaj proste lub pełne fantazji rozwiązania, mobilizuje do korzystania ze świata poza fotelem i pledem w kratę. A obaj stopniowo odkrywają, jak bardzo są sobie potrzebni i pomocni, do ubarwienia zwyczajnej codzienności i trudnych chwilach. Jeszcze jedna inteligentnie, z dużą wrażliwością i subtelnym humorem, wzruszająco, ale nie ckliwie traktująca temat relacji w rodzinie i przypominająca, że druga osoba może postrzegać różne rzeczy inaczej, a mnóstwo rzeczy trzeba zrobić razem, żeby i dzieciństwo, i starość, były pełne i piękne, lektura dołączająca do listy książek o dziadkowej sztuce niekonwencjonalnego uczenia życia (poprzednio m.in. „Maciuś i dziadek” p 12/13, „Dziadek na huśtawce” p 1/10, „Mój dziadek był drzewem czereśniowym” p 5/07)