Dziewiąty tom klasycznej fantasy z elementami horroru, dobrze wykorzystującej i transponującej znane wątki legendarne, baśniowe i literackie, a osadzonej w bardzo sugestywnie odmalowanych realiach geograficznych hrabstwa Lancashire, uznawanego za krainę mroku (poprzedni „Cień przeznaczenia” p 10/12, następny „Krew stracharza” p 2/14), jedyny w cyklu, którego narratorem nie jest uczeń stracharza. Tu zastępuje go tytułowa wiedźma-zabójczyni, jedyna wśród wiedźmich klanów zaciekła nieprzyjaciółka Złego, wyznaczona na strażniczkę jego odciętej głowy. Ma zadbać, by zwolennikom arcydiabła nie udało się połączyć głowy z resztą ciała i przywrócić mu pełnej władzy nad światem, co dla wiedźmy oznacza nieustanną ucieczkę z trofeum przeplataną licznymi krwawymi starciami ze ścigającymi i utratę kolejnych z niewielu sprzymierzeńców (w tym jednej z ciotek Toma Warda i wyjątkowo utalentowanej uczennicy w fachu zabójczyń, Thorne). Musi też wciągnąć do współpracy przyjaciółkę ucznia stracharza (Alice Deane), ryzykując, że dziewczyna nie z własnej woli przejdzie na stronę zła. Autorowi nadal udaje się zachować dobre proporcje między efektowną, bardzo dynamiczną i tym razem wyjątkowo krwawą akcją rozgrywającą się w sugestywnej atmosferze narastającej grozy i dylematami moralnymi bohaterów podejmujących bardzo wątpliwe etycznie decyzje – a narratorka przestrzega szczególnego kodeksu honorowego – w imię mniejszego zła. Wciągająca, mroczna i krwawa, umiejętnie manipulująca emocjami czytającego lektura nie zawiedzie czytelników poprzednich tomów.