Trzeci tom bardzo cennej serii wydawanej w koedycji z Muzeum Powstania Warszawskiego, a przybliżającej współczesnym czytelnikom świat wojny widziany oczami ich rówieśników (poprzednio „Czy wojna jest dla dziewczyn” p 24/10, „Asiunia” p 11/11), znakomicie łączącej literaturę faktu, tu wspomnienia Włodzimierza Dusiewicza – aktora, dziennikarza i reżysera kilkudziesięciu filmów dokumentalnych, z kunsztowną, dopracowaną formą literatury pięknej. Michał Rusinek, w kilku wyrazistych scenkach ukazujących wojenną codzienność ośmioletniego Włodka, który nie poszedł w 1939 roku do szkoły, koncentruje się głównie na emocjach i wyobraźni małego bohatera, przytłoczonego nie do końca dla niego zrozumiałymi lękiem i niepewnością dorosłych, a jednocześnie angażowanego przez nich w działania, których ryzyka na szczęście wtedy nie znał i nie rozumiał. W wypranym przez magiczne słowo na „w” z dawnych kolorów, zgaszonym świecie, w którym funkcjonowali tylko dobrzy Biali my i żli Czarni oni, okupanci, dochodzi do przedziwnego zderzenia pozornie zwykłej, chociaż smutniejszej i biedniejszej codzienności z sytuacjami, w których właśnie najbanalniejsze wykonywane czynności – jak rozwożenie rowerem zaproszeń ślubnych czy chodzenie na pocztę po znaczki – mogą się okazać śmiertelnie niebezpieczne. Autorowi książki, przekazującej garść faktów z życia i refleksji jednego z tysięcy zaangażowanych w ruch oporu dzieciaków, udało się osiągnąć najprostszymi środkami wyrazu niezwykły, przejmujący, chociaż bez epatowania brutalnymi scenami, klimat, spotęgowany wysmakowaną szatą graficzną, a bohater przekazuje czytelnikom bardzo ważne i ponadczasowe przesłanie. Polecam