Pierwsza u nas powieść dla młodzieży niemieckiej dziennikarki i pisarki, absolwentki teatrologii, germanistyki i romanistyki na Uniwersytecie Berlińskim, to jeszcze jedna próba podjęcia bardzo trudnego i ważnego tematu radzenia sobie ze śmiercią – tym razem kogoś najbliższego. Bohaterka-narratorka (Louise) na kilka dni przed jedenastymi urodzinami, pierwszymi bez zmarłej matki, odtwarza w pamięci dwa lata, które upłynęły od zdiagnozowania u niej choroby nowotworowej. Jest to poruszająca opowieść o początkowych próbach zanegowania faktu (to tylko niegroźny guzek), bezradności, pełnej determinacji nadziei na wyzdrowienie – prezentowanej zwłaszcza wobec bohaterki i jej pięcioletniego brata – i niemal magicznym zaklinaniu śmierci przez zaprzeczanie takiej możliwości, nawet gdy po początkowej poprawie nastąpił nawrót choroby. Tymczasem dla dziewczynki najbardziej przerażający był brak czytelnego komunikatu ze strony dorosłych, rozdźwięk pomiędzy widocznym lękiem i cierpieniem domowników, mieszaniną litości z ciekawością otoczenia, a zapewnieniami, że wszystko będzie dobrze. Bo w tej sytuacji ona nie miała z kim podzielić się swoim strachem. Dopiero stary przyjaciel rodziny sprawił, że wszyscy domownicy zaczęli przygotowywać się do nieuniknionego rozstania, starając się jak najlepiej wykorzystać czas, który im pozostał. Wiarygodna psychologicznie i poprawna literacko opowieść o tym, jak z tak trudną sytuacją usiłuje poradzić sobie dziecko, próbuje też dać odpowiedź na pytania, dlaczego większość dorosłych nie potrafi mu w tym pomóc. Skłaniająca do refleksji lektura warta uwagi.