Kolejna po powieści „Madame” (p 23/98, ost. w 2/09) i zbiorze esejów, fragmentów twórczości i wywiadów „Błogosławieństwo Becketta i inne wyznania literackie” (p 7/04) książkowa publikacja znanego reżysera, tłumacza i pisarza, to autobiograficzna opowieść o trwającej od dziecka – od obejrzenia przez ośmiolatka spektaklu „Czekając na Godota” w Teatrze Współczesnym – niesłabnącyej fascynacji Samuelem Beckettem, zapis narodzin prywatnego mitu profesorskiego dziecka z inteligenckiego Żoliborza, dziecka o wielu talentach, ale (jak sam przyznaje) o nieokreślonym życiowym powołaniu, żyjącego w poczuciu niespełnienia, wiecznie "czekającego na Godota". Beckett staje się jego powołaniem, jego religią, Godotem – który przychodzi, a teksty tego "mistrza samotności i smutku" urastają do rangi mowy proroczej, która odmienia słuchacza i sprawia, że pojmuje sam siebie. Libera odtwarza w pamięci kolejne, najczęściej jakoś tak następujące w chwilach ważnych historycznie spotkania z utworami Becketta, drobiazgowo analizując ich treść, formę i przesłanie i pokazując, jak poznawanie tekstów i spektakli przybliżało go do poznania mistrza. W swojej książce (cyt. za Tadeuszem Sobolewskim) „Libera próbuje odtworzyć na własnym przykładzie pewien proces: spotkanie z Beckettem wyzwoliło w nim pisarza, a z kolei pisanie pozwoliło poczuć się sobą, zobaczyć jak w lustrze swoją własną, dotąd rozmazaną twarz - w tym było podobne do religii. Mistrz bezsensu nadał jego życiu sens.” Koncepcja odczytywania bezsensu naszej minionej epoki przez bezsens sytuacji Beckettowskich jest bardzo interesująca, tylko dlaczego autor kreuje się na kolejnego męczennika ustroju? Dla zainteresowanych Beckettem i Liberą.