Najnowsza powieść znanego autora (poprzednio „Pałac Ostrogskich” p 14/08), sprawnie radzącego sobie z różnymi gatunkami literackimi, to proza troche trudna do zakwalifikowania – jednocześnie thriller psychologiczny, powieść detektywistyczna i specyficzny pamflet na włoską moralność, etykę, ideologię i podejście do życia (a może pamflet na postrzeganie tego świata przez przedstawicielkę protestantyzmu). Kreacja postaci narratorki o superpowikłanej psychice i osobowości, skompilowanie gatunków i dodatkowo skomplikowana narracja trójjęzyczna, ze wstawkami angielsko-włoskimi nie zawsze tłumaczonymi (a jeśli, to robi się nadmiar słów), skutecznie rozbijają akcję – zamierzenie lub nie, wprowadzając chaos i pozostawiając niedosyt. W zarysie fabularnym dwujęzyczna Angielka od urodzenia żyjąca w Mediolanie, dziennikarka (Judith Passalacqua), zdaje relację z prowadzonego od lat prywatnego śledztwa, przy okazji opowiadając o znienawidzonych przez siebie Włoszech, o religii i terroryzmie, o winie i karze. Bohaterka próbuje rozwikłać zagadkę tajemniczej śmierci słynnego, charyzmatycznego i bardzo już wiekowego producenta filmowego (Mario Cisiego), zamordowanego na scenie w trakcie trwania przygotowanego przez niego okolicznościowego spektaklu, wystawianego w dwudziestą rocznicę śmierci włoskiego reżysera i pisarza, Pier-Paolo Pasoliniego (homoseksualisty i buntownika, zamordowanego w tajemniczych okolicznościach). Zabójca, młody terrorysta (Giacomo Bratta) zostaje ujęty na miejscu i przyznaje się do winy. Problem w tym, że nie ma motywu. Zdaniem dziennikarki, ma go ktoś inny, a zauroczona osobowością zmarłego – może nawet osobliwie w nim zakochana – zamierza to udowodnić w imię prawdy. Bogata w nnowacyjne rozwiązania (zarówno fabularne, jak i związane z formą pisania) lektura dla cierpliwych i pracowitych.