SOWA OPAC : KSIĄŻNICA PRUSZKOWSKA im. Henryka Sienkiewicza

Book

In basket

rate

Księga cmentarna / Neil Gaiman ; przeł. [z ang.] Paulina Braiter. - Warszawa : Wydawnictwo Mag, 2008. - 284, [2] s. : il. ; 20 cm.

Author

Gaiman Neil (1960- ). Braiter Paulina. Tł.

Poprzednio: „Senni łowcy” 18/08. Kolejny po „Koralinie” horror dla młodzieży. Bardzo klimatyczny i pięknie napisany. Jego bohaterem jest chłopiec – sierota, który przypadkowo ocala życie uciekając z domu, do którego wkracza morderca. Paradoksalnie schronienie przed zabójcą odnajduje na cmentarzu. Niezwykłe dziecko posiada dar widzenia duchów. Otrzymuje od nich przywilej Swobody Cmentarza. Gaiman jak sam przyznał, pisząc tę powieść inspirował się „Księgą dżungli” Kiplinga i tak jak w niej bohater otrzymuje nowe imie oraz opiekunów, którzy prowadzą go do samodzielności. Tak naprawdę czytając ją nie dobieramy tej historii jako mrocznego nekrohorroru – najbardziej bowiem makabryczny jest w niej początek – scena, gdy tajemniczy zabójca wkracza do rodzinnego domu chłopca. Nie brak tu jednak oczywiście i mrożących krew młodego czytelnika przygód jak wyprawa przez ghulową bramę do równoległego prawdziwie mrocznego świata czy walka ze strażnikami starożytnej świątyni. Każda z historii, w którą się wplątuje przybliża go nieuchronnie do dorosłości i stopniowo oddala od opiekunów i niezwykłych zdolności jakie przejawiał jako dziecko. Polecam tą powieść także dorosłym czytelnikom. Ma niewątpliwie urok i trudno się od niej oderwać.

zob. w.bibliotece.pl

Availability:

Filia nr 4 (Chopina 1A)

There are copies available to loan: sygn. 821-3 ang. (1 egz.)

Filia nr 6 (Jasna 3)

There are copies available to loan: sygn. IV (1 egz.)

Biblioteka zamknięta z powodu zmiany lokalizacji.

Notes:

Tyt. oryg.: Graveyard book

General note

Tyt. oryg.: The graveyard book.

Reviews:

Kto z was nie zna „Księgi dżungli” Kiplinga? Historia o chłopcu wychowanym przez wilki już dawno stała się częścią kultury i udowodniła, że wystarczy kochać, by odnaleźć rodzinę nawet w samym sercu tropikalnego lasu. Czy tylko tam?
Otóż Gaiman postanowił udowodnić, że dom można odnaleźć w miejscu, które zwykle przeraża żywych ludzi, i opowiedział historię chłopca, który wychował się na cmentarzu. Podobno pomysł na napisanie tej książki powstał w głowie Neila, (...) gdy obserwował on jak jego mały synek jeździ na trójkołowym rowerku wokół starych nagrobków cmentarza.
Główny bohater książki nosi wiele mówiące (a może nie mówiące nic) imię – Nik, zdrobnienie od Nikt. Swego czasu Odyseusz posługiwał się tym imieniem i wyszło mu to na dobre. Jak to będzie u Nika? Przekonacie się po przeczytaniu książki.
Dzieciak rósł wśród starych i nowszych nagrobków, otoczony opieką i miłością swoich przybranych rodziców – duchów, którzy opiekowali się dzieckiem lepiej niż niejeden żyjący. Brzmi przerażająco, prawda? Ale uwierzcie mi, Gaiman w tej książce poprzestawiał pionki - tu świat poza cmentarzem przeraża bardziej niż sam cmentarz.
Wiadomo, atmosfera cmentarza jak ulał pasuje do Neila, w jego książkach zazwyczaj martwi wychodzą bardziej żywi od samych żywych. Ciekawą sprawą jest opisanie zmarłych – stałe dodawanie do ich imion epitafium z nagrobków, stylizowanie ich mowy, mentalności i poglądów do epoki, kiedy żyli.
Jeżeli patrzeć tylko na samą fabułę, rzecz jasna można nie do końca poczuć zachwyt. Nie jest to wielka głębia, a miejscami wydaje się ciut naciągana. Brakowało mi czegoś do całkowitego katharsis pod koniec książki. Jednak nie o samą fabułę ty chodzi, a właśnie o świat przedstawiony. Gaiman doskonale balansuje na granicy świata żywych i świata martwych, na granicy ciepła i zimna, dobrego i przerażającego. Udaje mu się nie popadać ze skrajności w skrajność, bowiem nie jest to mroczna księga o strasznych duchach i nie jest to także przyjemna opowiastka dla dzieci na dobranoc. Rzecz jasna, tę książkę jak najbardziej mogę polecić dzieciom, jest ona pozbawiona okrucieństwa, w jakim Gaiman lubuje się na przykład w „Amerykańskich bogach”.
Bohaterzy książki z pewnością zostaną w pamięci czytelników na długo. Możliwe, że cytaty z nagrobków są niezwykle krótkie, ale charakteryzują poszczególne duchy z błyskotliwą dokładnością. Tajemniczy i mroczny Silas zapewne zdobędzie serca wszystkich czytelniczek (ciekawe, że kojarzył mi się ze Snapem…). Spokój i racjonalność Nika ma w sobie coś z chłodnego i stoickiego, cmentarznego… i nie raz odsyłała moje myśli do Rodziny Adamsów, choć w żadnym razie w „Księdze cmentarnej” nie ma absurdu i przebarwionego czarnego humoru jakim szczyci się ten serial.
Pada tu także wiele słów, dających do myślenia i podsumowujących ludzi jednym zdaniem. Oczywiście, ludzi żywych. Mi szczególnie zapadła w pamięć część cmentarza na nieoświęconej ziemi i młodziutka czarownica tam pochowana oraz Danse Macabre, które uważam za jeden z lepszych fragmentów książki – symboliczny i mocny, nie do końca wytłumaczony i nie dający się zapomnieć.
Podsumowując, „Księga cmentarna” to prosta bajka o głębokim sensie, a takowych jest we współczesnym świecie coraz mniej. Większość kunsztownych bajarzy już nie żyje, ale Gaiman, tak jak i jego bohater Nikt, szybko uczy się najważniejszych rzeczy u zmarłych. Bo przecież najważniejsze to słuchać i rozumieć…