Jest to dokument napisany przez oficera Wehrmachtu, który uratował Władysława Szpilmana. O czym pierwszy raz dowiedzieliśmy siż z książki „Pianista”, a potem z filmu Polańskiego. Urodzony w 1895 roku Hosenfeld brał udział w I wojnie światowej, gdzie kilka razy był ranny. Po jej zakończeniu pracował jako nauczyciel. Początkowo popierał politykę prowadzoną przez Hitlera. W 1935 roku został członkiem NSDAP. Jako katolik krytykował politykę nazistów wobec kościoła za co została mu odebrana koncesja nauczyciela. Po wybuch II wojny światowej został powołany do wojska. Od 1940 roku przebywał w Warszawie. Tutaj bardzo szybko zaczął dostrzegać okropieństwa wojny i zbrodniczą politykę prowadzoną przez swoich rodaków. Przez cały ten okres Hosenfeld pisał listy do żony i prowadził dziennik w którym opisywał okropieństwa wojny i swoje przemyślenia na ten temat, w których decydującą role odgrywał jego katolicki światopogląd. W tomie opublikowanym nakładem oficyny Rytm znalazły się zapiski m.in. z czasów kampanii wrześniowej, Powstania Warszawskiego i okupacji Polski. Hosenfeld daje tu midzy innymi ciekawy obraz życia codziennego w okupowanej arszawie .Życia widzianego od strony najeźdźcy. Z listów i dziennika Hosenfelda wyłania się obraz ewolucji duchowej. To droga niemieckiego patrioty, początkowo zafascynowanego ideologią narodowosocjalistyczną i dumnego z militarnych sukcesów swego kraju, który powoli, będąc świadkiem terroru i barbarzyństwa okupacji Polski oraz dokonywanej tu eksterminacji Żydów, staje się antyfaszystą. Wstydzi się, że jest Niemcem, już w 1942 roku przewiduje klęskę III Rzeszy .Hosenfeld stara się pomagać, choć jego możliwości wobec rozmiarów tragedii są nikłe. W listach opisuje, jak dzieli się posiłkami z głodującymi dziećmi, próbuje powściągać okrucieństwo swoich podwładnych. Wiadomo, że zatrudniał w podległych sobie placówkach zbiegłych

więźniów i ukrywających się Polaków, załatwiał fałszywe dokumenty.Po wojnie Wilm (Wilhelm) Hosenfeld trafił do sowieckiej niewoli. Nie przyznawał się do zarzucanych mu zbrodni wojennych, co tylko zaostrzyło represje. Uratowani przez niego Żydzi - Leon Warczyński i Władysław Szpilman - próbowali interweniować w jego sprawie, co nie dało żadnych efektów. Hosenfeld zmarł po siedmiu latach sowieckich więzień i obozów, w sierpniu 1952 roku, w wieku 57 lat. Polecam.