Czwarty tom bardzo udanego cyklu humorystyczno-magicznego fantasy drogi, pomysłowo i przewrotnie wykorzystującego większość najpopularniejszych wątków baśniowych dla stworzenia nowej fabuły pełnej absurdalnych wydarzeń i osobliwych bohaterów („Konszachty ze smokami” p 6/06, „W poszukiwaniu smoka” p 4/07, „Przywołanie smoków” p 3/08). Akcja tego tomu rozgrywa się w kilkanaście lat później, a narratorem jest szesnastoletni syn władcy Zaczarowanego Lasu (Mendanbara) i nietypowej smoczej księżniczki (Cimoreny), całkowicie nieświadomy swojego królewskiego pochodzenia. Gdy w skromnej chatce, na skraju Zaczarowanego Lasu, w której mieszka z matką, wśród mnóstwa osobliwych wędrowców pojawia się też antypatyczny mag z pogróżkami, rodzicielka, zneutralizowawszy gościa sprawdzonym zaklęciem, uznaje, że nadszedł czas. Wręcza synowi (Daystarowi) niezwykły miecz – zupełnie inny od tych, których używała, ucząc go szermierki – i wysyła go w drogę z osobliwym poleceniem: „Masz miecz i wiesz tyle, ile mogłam ci przekazać. Nie chcę cię widzieć, dopóki nie będziesz mógł mi wyjaśnić, dlaczego odszedłeś”. Wędrówka do nieznanego celu w towarzystwie spotkanych po drodze niegrzecznej ognioczarownicy i młodego smoka, zgodnie z tradycją cyklu musi zaowocować następną serią niesamowitych, stojących w jawnej sprzeczności z baśniową tradycją przygód – ścigani przez magów, spotykając mnóstwo istot najwyraźniej dokładnie wiedzących, kim chłopak jest i co powinien zrobić, ale zachowujących to w tajemnicy, bohaterowie muszą zdać się na instynkt, refleks i magię, nad którą ledwie panują, aż do kolejnego zaskakującego, ale szczęśliwego finału.

Równie lekko, z fantazją i polotem napisana kontynuacja z dynamiczną akcją i piętrowym satyryczno-groteskowym dowcipem bazującym na odwracaniu baśniowych stereotypów ku utrapieniu bohaterów. Tam gdzie podobały się poprzednie tomy.