Drugi na rynku, a chronologicznie trzeci, również niezbyt dobry literacko tom powieści środowiskowej dla nastolatek („3 ostre sardynki” p 7/07, drugi, „Miłość ogłupia” zapowiadany na wrzesień) poruszającej w nieco przedydaktyzowanej formie tematy przyjaźni, zazdrości, lojalności i walki o niezależność. Nawiązana z niemałym trudem i, wydawałoby się, ugruntowana po kolejnych burzliwych przejściach w drugim semestrze nauki przyjaźń trzech mieszkanek internatowego pokoju w „sardynkowym zamku” (zrównoważonej Sary oraz wybuchowych Nelly i Diny o niełatwych charakterkach), po wakacjach może nie przetrwać następnych zawirowań. W ich klasie i w internacie pojawia się nowa uczennica (Sonia), dużo ładniejsza, zdolniejsza i jeszcze bardziej zarozumiała niż dotychczasowa gwiazda (Nelly), która nie jest w stanie pogodzić się z detronizacją. Jedno niebaczne i nie w porę rzucone zdanie pełne podziwu dla nowej sprawia, że – wściekła na przyjaciółki – przeprowadza się do innego pokoju i nie tylko zaczyna traktować je jak powietrze, ale też pozwala sobie na coraz dokuczliwsze i poważniejsze złośliwości i intrygi. Sprawdzone już talenty negocjacyjne starającej się ratować przyjaźń głównej bohaterki (Sary) zostaną wystawione na wyjątkowo ciężką próbę, gdy dodatkowo odkryje, że jest z wyraźną wzajemnością zakochana w chłopaku tej, której sympatię i zaufanie stara się odzyskać. I tu aktualna dla czytelniczek problematyka i fabuła osadzona w „z życia wziętych” realiach szkolnej codzienności mogłyby stworzyć udaną całość, gdyby nie słaby poziom literacki książki – z płytką podbudową psychologiczną i ciężkim, drętwym stylem odbierającym akcji cały dynamizm. Tam gdzie poprzedni tom.