Następny, konsekwentnie utrzymany w stałej konwencji i minimalnie różniący się w treści od poprzednich ("Plotkara 10: Nigdy ci nie skłamię" p 11/07) tom opowieści o grupie nastolatków z nowojorskiej elity towarzyskiej. Ostatnie dni „dorosłych”, poprzedzających studia wakacji, czas wielkich imprez pożegnalnych bohaterom wypełniają kolejne sukcesy i przykre – przyjmowane z obojętnym wyrazem twarzy i szaleństwem w duszy – porażki towarzyskie i erotyczne w nadal zmieniających się układach partnerskich (trzeba ponieść konsekwencje lekkomyślnych decyzji i przeżyć upokorzenie powtórki ostatniej klasy liceum [Nate], marzenia o wspólnym studenckim mieszkaniu zakochanych zamienić na wizję przeprowadzki do LA czyli blisko Yale całej rodziny [Blair], znieść konieczność oficjalnego zdeklarowania się jako gej bez absolutnej pewności, że tak jest [Dan], zaakceptować decyzję starszej siostry o poślubieniu antypatycznego faceta [Vanessa] i definitywnej stracie własnego kąta i przyjąć do wiadomości, że wymarzony chłopak nigdy nie zdecyduje, którą z przyjaciółek bardziej kocha [Blair i Serena]). Resztę czasu pochłaniają tradycyjne rozrywki. Tradycyjnie też gdy jednym wszystko przychodzi bez żadnego wysiłku, właściwie samo i jest przyjmowane niemal ze zdziwieniem, a porażki wręcz same zamieniają się w triumfy, inni muszą się solidnie napracować, żeby pokazać otoczeniu, z jaką łatwością i na luzie osiągają obowiązkowe sukcesy. Zręcznie sprokurowana i starannie udramatyzowana w ramach konwencji lektura rozrywkowa dla mało wymagających snobów. Tam gdzie poprzednie tomy.