Najnowsza książka autorki znanej głównie z dwóch cykli powieściowych dla nastolatków, adresowana, podobnie jak „Piotruś Kita” (p 12/07) do znacznie młodszych czytelników, to realistyczno-bajkowa opowieść o niełatwej sztuce słuchania i reagowania na potrzeby innych, wyraźnie zakorzeniona w zawodowych doświadczeniach pedagoga-terapeuty i znajomości problemów środowiska dziecięco-młodzieżowego. Ośmioletnia tytułowa bohaterka (Ania Pajdka), zwana tak dla lisiego wyrazu na buzi tuż po urodzeniu, na pierwszy rzut oka jest zwyczajną dziewczynką ze zwyczajnej sympatycznej rodziny i wydawałoby się, że jako córka pani psycholog specjalizującej się w udzielaniu mądrych porad, nie powinna mieć żadnych kłopotów. Ale jej niesłychanie zapracowana mama już od dawna nie ma czasu dla rodziny, a zwyczajność samej dziewczynki kończy się nieoczekiwanie w dniu, w którym mama zapomina o jej urodzinach i jako przeprosinowy prezent zamiast żywego zwierzątka do towarzystwa daje córce niekłopotliwą roślinkę. Bo od tej chwili zaniepokojona, a nawet przestraszona bohaterka zaczyna słyszeć głosy roślin. I nie potrafi sobie poradzić ani z własnym kłopotliwym darem, ani z zaskakującym i odmiennym od dotychczasowego zachowaniem przyjaciółki i paru kolegów – bo kto to widział rozmawiać z ptakami albo, co gorsza, ze swoim i cudzym ubraniem. Lisia bardzo rozsądnie próbuje szukać pomocy u mamy, z jak najgorszymi rezultatami, i szybciej niż ona nauczy się akceptować te drobne oznaki nietypowości (może większej wrażliwości, wyobraźni, empatii), ale i mamie odrobina magii pozwoli odkryć w sobie zapomniane umiejętności słuchania i słyszenia tego co ważne.

W magicznym kostiumie, refleksyjnie i dowcipnie zarazem autorka stara się wyjaśnić młodym czytelnikom złożoność relacji międzyludzkich i bardzo płynne granice pojęcia zwyczajności. Sympatyczne, gładko napisane i krzepiące opowiadanko poruszające istotny temat w działającej na emocje formie. Według uznania.