Druga książka Iwony Menzel to kontynuacja jej debiutu literackiego ("W poszukiwaniu zapachu snów" p 15/00), utrzymana w tej samej konwencji - klasycznej w formie i współczesnej w treści powieści psychologiczno-obyczajowej. Bohaterka-narratorka nadal bardzo uważnie przygląda się kolejnym przemianom zachodzącym w sporadycznie odwiedzanej Polsce i w pozjednoczeniowych Niemczech, ale tym razem mniej miejsca poświęca analizie własnych doświadczeń życiowych, traktując je z pobłażliwą (chociaż podszytą goryczą) ironią, a więcej równie trudnym biografiom dwóch innych kobiet usiłujących zrealizować swoje marzenia o udanym życiu. Obie młode kobiety są samotnymi matkami, ale każdą z nich kierowały inne motywy i osiągnęła swój nie do końca wygodny status innymi środkami. Siostrzenica narratorki (Aleksandra), niedowartościowana we własnej zwariowanej rodzinie, zamarzyła o spełnieniu się w roli matki, żeby wreszcie mieć "kogoś do kochania" (przy czym zabawnie opisana droga do realizacji marzenia ze zminimalizowanym udziałem ewentualnego partnera okazała się pełna nieprawdopodobnych pułapek). Natomiast dla niemieckiej szefowej narratorki dziecko miało być sposobem na zdobycie ukochanego mężczyzny, a stało się krępującym balastem, w dodatku obdarzonym własną siłną wolą. Obie damy znajdują jednak z czasem satysfakcjonujące je miejsce w nowej rzeczywistości, w której sama bohaterka czuje się coraz gorzej i którą opisuje z inteligentnym poczuciem humoru i dużą wnikliwością. Równie sprawnie napisana i dobrze skonstruowana powieść tym razem została też nieco lepiej opracowana redakcyjnie, co zdecydowanie pomaga w jej odbiorze. Tam gdzie poprzedni tom, ale można też czytać bez jego znajomości.