Bardzo ładnie wydana autobiografia damy polskiego filmu, arystokratki i - jak dowiadujemy się z lektury tych wspomnień - postaci o barwnym, ciekawym życiorysie. Pani Beata pisze lekko, dowcipnie, z dystansem do własnej osoby. A ma o czym opowiadać. Dzieciństwo spędzone w wilanowskim pałacu u hrabiostwa Branickich, spacery do Natolina, smakołyki znajdowane w dziupli, tworzą być może wyidealizowany, ale piękny, magiczny obraz dzieciństwa, z którego do dzisiaj bohaterka czerpie siły. Beata Tyszkiewicz portretuje przedwojenną arystokrację, odtwarza świat znany już tylko z historii. Pisze o swojej rodzinie i o jej tragicznych losach w czasie wojny, o kilkudziesięcioletniej rozłące z ojcem. Wspomina ciężkie lata tuż po zakończeniu okupacji spędzone na Dolnym Śląsku, gdzie Jej mama prowadziła dom wypoczynkowy. W Karpaczu narratorka poznaje wiele wybitnych postaci : Dygata, Gieysztora, Tatarkiewicza. Opowiada o nich z życzliwością i humorem. Nie mniej interesujące są wspomnienia z lat szkolnych - z nauki pobieranej u sióstr w Milanówku i Szymanowie. Równie frapująco pisze Beata Tyszkiewicz o początkch swojej przygody z kinem, a więc dziedziną, dzięki której stała się bardzo popularna. Czytelnik znajdzie tu opowieści o kolejnych filmach, o kulisach ich powstawania, portreciki ludzi, z którymi autorka zetknęła się w czasie realizacji filmów. Wspomnienia zawodowe przeplatają się z wydarzeniami z życia prywatnego narratorki, ale, jak wskazuje tytuł publikacji, Beata Tyszkiewicz nie sprzedaje intymnych szczegółów ze swojego życia. Mówi o sobie i innych tylko tyle, ile należy, nigdy nie przekracza granicy dobrego smaku.

Pisze taktownie, z wyczuciem, nie zajmuje się tzw. maglem w myśl zasady - szlachectwo zobowiązuje. Ten znakomity tom wspomnień autorka przeplata anegdotami, przepisami kulinarnymi i zdjęciami z prywatnego archiwum.