Kolejna w tej serii wydawniczej powieść, tym razem nieznanej u nas niemieckiej autorki, podobnie jak poprzednie (ostatnio "Dziennik bulimiczki” p 15/06, „Do pierwszej krwi” p 17/06) gatunkowo zalicza się do literatury uwrażliwiającej na ważne problemy społeczne i interwencyjnej, o walorach raczej publicystycznych niż literackich. Podobnie jak większość poprzednich ujęta w formę subiektywnego i dramatycznego pamiętnika niespełna siedemnastoletniej bohaterki (Nadine), opowiada nie tyle o jej zmaganiach z nieuleczalną dotychczas chorobą, co z przyjęciem do wiadomości, że właśnie ona została zarażona przez swojego pierwszego, najukochańszego chłopaka wirusem HIV, poczuciem krzywdy oraz ze wszystkimi wynikającymi z pokutujących w społeczeństwie stereotypów i przesądów konsekwencjami – strachem przed szybką śmiercią, odtrąceniem przez środowisko, możliwością zarażenia najbliższych. Po jednym liście od byłego już od pół roku chłopaka życie utalentowanej siatkarki, stającej właśnie na progu nowej, uskrzydlającej miłości, nagle wali się w gruzy. Musi zdobyć się na zrobienie testu, a potem przebrnąć przez całe piekło skrajnych emocji – buntu, strachu, rozpaczy, rezygnacji, poczucia krzywdy i straty – ale też dowiedzieć się, jak może poradzić sobie z presją choroby i nauczyć się z nią żyć. Jeszcze jedna przejmująca w wymowie, sugestywnie odmalowująca dramat bohaterki, skłaniająca do zastanowienia nad konsekwencjami wszystkich naszych zachowań i ludzkimi postawami w trudnych sytuacjach lektura poruszająca bardzo aktualny problem, podsuwająca możliwe jego rozwiązania i podająca sporo konkretnych wiadomości o HIV i AIDS.