Druga u nas powieść tej niemieckiej autorki („Chcę żyć” na p 1/07) podejmuje temat poruszony już m.in. przez Janę Frey w jej „W ślepym zaułku wolności” (p 11/01). I tu piętnastoletnia główna bohaterka (Svenja), niechciane dziecko, z powodu którego doszło do nieudanego małżeństwa zakończonego burzliwym rozwodem, maltretowana przez topiącą żal w alkoholu, agresywną matkę, postanawia uciec z domu. Kiedy przekonuje się, że również u mieszkającego już w innym mieście z nową partnerką ojca nie ma dla niej miejsca, zamierza zacząć samodzielne, wolne od dyscypliny, zakazów, nakazów i bicia życie – wynająć pokój, znaleźć pracę. Ale okradziona już pierwszej nocy, trafia do przewodzonej przez dziewczynę nie bez powodu zwaną Wilczycą grupy bezdomnych nastolatków, którzy z różnych powodów wybrali życie na ulicy i poznaje jego najczarniejsze strony. Wprawdzie sama, z urodą, która dała jej przydomek Angel, bohaterka po mistrzowsku opanowuje sztukę żebrania, jednak nie ominą jej i inne metody zdobywania środków do życia, zetknie się z głodem, chorobą, przemocą i śmiercią przeplatającymi się z chwilami beztroskiej zabawy, a wolność okaże się bardzo pozorna. Zabrana z ulicy przez ojca w stanie skrajnego wyczerpania, będzie musiała zdecydować, gdzie, po tych wszystkich doświadczeniach, naprawdę jest jej miejsce – podobnie jak inni znikający i powracający członkowie bandy Wilczycy. Jeszcze jedna brutalna i drastyczna tzw. prawdziwa opowieść o prawdziwym życiu, konsekwencjach dokonywanych wyborów i kosztach samodzielności wpisująca się w nurt prozy interwencyjnej o walorach raczej publicystycznych niż literackich. Lektura pod rozwagę.