„Bóg urojony” to kolejna bulwersująca książka słynnego amerykańskiego zoologa i neodarwinisty, autora takich bestsellerów, jak "Ślepy zegarmistrz..." (10/94), "Rzeka genów" (20/95), „Fenotyp rozszerzony. Gen dalekosiężny"(11/2003) oraz paru innych. Jak wiemy, rewolucyjne koncepcje autora wywołały ogromny ferment w świecie naukowców. Najnowsza publikacja Dawkinsa ma nieco inny charakter niż dotychczasowe jego prace.

W "Bogu urojonym" Dawkins nie pisze (przynajmniej nie bezpośrednio) o biologii. "Bohaterem" jego książki jest religia i relacje między nauką a religią. Dawkins z całą mocą swojej wiedzy, talentu i intelektu wprost i bezpośrednio odrzuca religię i wszelkie jej roszczenia. Zaczyna od tego, że ukazuje fałsz założeń logicznych wierzeń religijnych, a potem - między innymi - pisze o ewolucyjnych korzeniach teizmu. Dawkins nie oszczędza bogów we wszelkich ich postaciach - kieruje ostrze swej krytyki zarówno przeciw cierpiącemu na obsesję seksualną krwawemu tyranowi Starego Testamentu, jak i przeciw znacznie łagodniejszemu (acz wciąż nielogicznemu) "Boskiemu Zegarmistrzowi", "odkryciu" oświeceniowych myślicieli. Dyskutuje z licznymi dowodami za istnieniem Boga przedstawianymi przez filozofów dokonując ich logicznej wiwisekcji i udowadniając, że teza o istnieniu Najwyższej Istoty jest z z gruntu fałszywa. W kolejnych rozdziałach rozważa społeczny i kulturowy aspekt religii (np. jako źródło bigoterii i dyskryminacji) oraz jej historyczną rolę przede wszystkim jako przyczynę wielu konfliktów zbrojnych. Rozróżnienie między krzyżem, gwiazdą Dawida a półksiężycem ma dla Dawkinsa znaczenie drugorzędne. Fascynującą lekturę stanowią rozdziały, w których amerykański autor - tym razem jako biolog - poddaje miażdżącej krytyce dorobek nowych kreacjonistów, czyli (pseudo)naukowe ataki na ewolucjonizm. Jak zwykle książka adresowana do nieprofesjonalisty - a więc napisana żywo, dowcipnie, z gawędziarskim zacięciem. Ale tym razem lektura już dla zainteresowanego problematyką czytelnika.